منگنز (Mn) معمولاً فلزی شکننده و غیر قابل انعطاف می باشد. اما وقتی منگنز با آهن و فولاد، آلومینیوم و سایر فلزات غیر آهنی تشکیل آلیاژ می دهد، باعث بهبود خواص فیزیکی آلیاژ می گردد. مصرف عمده این فلز در صنایع نورد کردن فولاد، تولید آلیاژ و به عنوان افزودنی در بنزین برای افزایش رتبه اکتان آن است.

منگنز سومین عنصر شیمیایی از لحاظ سمی بودن می باشد. یعنی از طرفی مقدار اندک منگنز برای بقای انسان مورد نیاز است و از طرف دیگر زمانی که غلظت آن از حد معمول خود تجاوز کرده، برای انسان بسیار سمی است.

منگنزی که از طریق آب و غذا وارد بدن انسان می شود بیشتر از منابعی مانند مصرف چای، اسفناج، گیاهان دارویی، برنج، سویا، تخم مرغ، آجیل، روغن زیتون و لوبیای سبز جذب شده و توسط گردش خون وارد کبد، کلیه، پانکراس و غدد درون ریز می شود. اگر غلظت این ماده از حد مورد نیاز بدن انسان بیشتر باشد باعث ایجاد عوارض نامطلوبی در بدن شده که مهم ترین این عوارض مربوط به دستگاه تنفس و مغز است.

علائم مزمن مسمومیت با منگنز شامل توهم، فراموشی، آسیب های عصبی، بیماری پارکینسون، برونشیت و اکثراً آسیب سیستم عصبی مرکزی می اشد .از دیگر علائم مسمومیت با این فلز عبارت است از ضعف، احساس خواب آلودگی، کسالت، مشکلات روحی، گرفتگی عضلات، تغییرات رفتاری.

منبع: شرکت کنترل کیفیت هوا